هدف: پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان شناختی- رفتاری هیجانمدار و تلفیق درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و آموزش شفقت به خود بر خوددلسوزی و خودتنظیمی هیجانی در بیماران قلبی شهر خرمآباد در سال ۱۳۹۹ میباشد.
روشها: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه است. جامعهی آماری زنان مبتلا به بیماری قلبی شهر خرمآباد در سال ۱۳۹۹بود که ۴۵ نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه جایگزین شدند، برای هر دو گروه درمان به طور جداگانه ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقهای برگزار شد و برای گروه گواه آموزشی اعمال نشد. ابزار پژوهش مقیاس دلسوزی به خود، نف با تعداد ۲۶ سوال و خودتنظیمی هیجانی، لارسن و مایک با تعداد۱۰ سوال بود. از نرمافزارSPSS و آزمون تحلیلی کواریانس چند متغیره برای تجزیه و تحلیل دادهها استفاده شد.
نتایج: تلفیق درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و آموزش شفقت بر خود و درمان شناختی- رفتاری هیجانمدار باعث بهبود دلسوزی به خود و خودتنظیمی هیجان در زنان مبتلا به بیماری قلبی عروقی میشوند ۰/۰۵P-Value> و درصد بهبودی آنها بیشتر از آزمودنیهای گروه گواه میباشد ۰/۰۵P-Value> ولی دو گروه آزمایشی تفاوت معناداری با هم نداشتند (۰/۰P-Value>).
نتیجهگیری: تلفیق درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و آموزش شفقت بر خود و درمان شناختی- رفتاری هیجانمدار موجب آگاهی نسبت به هیجانات و کنترل میزان هیجانات و میزان دلسوزی به خود را در زنان مبتلا به بیماری قلبی افزایش میدهد. بنابراین هر دو درمان برای اگاهی از هیجانات و دلسوزی به خود مؤثر هستند.