مقدمه: منابع آموزش به بیمار مکمل برنامه‌های آموزش به بیمار بوده و با هدف توسعه مهارت‌های خودمراقبتی در بیماری‌های مزمن به کار می‌رود. اما این منابع زمانی کارآمد است که برای مخاطبان آن‌ها قابل درک باشد. پژوهش حاضر با هدف اندازه‌گیری سطح خوانایی منابع آموزشی توزیع شده در درمانگاه‌های شهر شیراز انجام شده است.

روش ها: این پژوهش از نوع توصیفی با رویکرد تحلیل محتوا است. برای اندازه‌گیری خوانایی شاخص فلش‌دیانی به کار برده شد. جامعه پژوهش 61 منبع آموزش به بیمار منتشر شده در فاصله زمانی مهرماه تا بهمن ماه سال 92 است. تحلیل داده‌ها با استفاده از SPSS16 انجام شد و در سطح توصیفی از میانگین، انحراف معیار و در سطح استنباطی از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد.

یافته‌ها: میانگین خوانایی منابع 40 با انحراف معیار 12،21 به دست آمد که نشانگر این است که منابع مورد مطالعه برای افرادی که سال‌های اول دانشگاه را گذرانده باشند، مناسب است. بین سطح خوانایی و تعداد پیام‌های هر متن رابطه معنی‌داری حاصل نشد.

نتیجه‌گیری: از آن‌جا که بیشتر منابع منتشر شده در سطحی بالاتر از توان درک عموم مردم نوشته شده است و تنها برای افراد دارای تحصیلات دانشگاهی مناسب است، بنابراین ارائه‌دهندگان اطلاعات سلامت باید نسبت به تهیه منابعی قابل درک برای بیشتر افراد جامعه اهتمام ورزند.